Στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή ηχεί ένα “Το Λονδίνο είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό”. Ναι, κάνω πολλές φορές τέτοιες σκέψεις. Ειρωνικά αστείες. Ε λοιπόν, ξέρετε τι άλλο είναι ειρωνικό; Πως όλη μου τη ζωή οι φίλοι και γνωστοί μου που με ξέρουν και ξέρουν καλά και το Λονδίνο επίσης -γιατί εκεί ζούσαν για χρόνια (γεια σας κουμπαράκια μου!)-, μου έλεγαν ότι το Λονδίνο είναι η πόλη μου. Ότι μου ταιριάζει και πως θα ήταν η ιδανική πόλη για εμένα -λόγω μόδας, τέχνης, περιοδικών και γενικότερης κουλτούρας. Και η αλήθεια είναι, πως αν δεν είχα φύγει τόσες φορές από το Λονδίνο φοβισμένη ή απογοητευμένη με όσα είδα, θα το πίστευα κι εγώ για μένα. Και εξηγούμαι.
Λατρεύω την Brit Pop και γενικώς τη βρετανική μουσική από τους Beatles, τους Sex Pistols και τους Oasis, μέχρι την Jessie J και την Dua Lipa. Μερικά από τα μεγαλύτερα είδωλά μου στη μόδα ήταν η Dame Vivienne Westwood, η Mary Quant και ο Alexander McQueen. Οι βρετανικές εκδόσεις περιοδικών είναι πάντα οι αγαπημένες μου -ακόμα και στους διεθνείς τίτλους. Είμαι φαν του Jamie Oliver, λατρεύω το χιούμορ του Ricky Gervais και γενικώς… σαν πανκ ρόκερ στην καρδιά και λάτρις του pint εκτιμώ πολύ αυτή τη χώρα σε ό,τι αφορά την κουλτούρα της.
Ωστόσο, βαριέμαι φρικτά τους Λονδρέζους και την προσποιητή ευγένειά τους, την κακή τους σχέση με την υγιεινή, δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στην underground σκηνή της που νιώθω ότι προσποιείται και και και… Αυτό όμως που ξεχωρίζω είναι πως σε ό,τι αφορά το στιλ, ναι, τους βγάζω το καπέλο.
Long story short που λένε και στη Βρετανία, πριν λίγες μέρες, περπατούσα μετά από καιρό ξανά στο Λονδίνο με τον ενθουσιασμό του τουρίστα και το μάτι του fashion hunter. Το Brit Style πάντα με γοήτευε -αυτός ο φαινομενικά ατημέλητος αλλά απόλυτα υπολογισμένος συνδυασμός που κάνει τους Λονδρέζους να δείχνουν σαν να ξυπνάνε υπερκούλ. Σαν η ντουλάπα τους όλη να είναι ένα thrift shop ή ένα charity shop, τύπου Oxfam. Με το πιο τέλειο φλισάκι ίσως από βιντατζάδικο και μάρτενς, είναι σα να σου λένε “hold my tea, dear”. Φυσικά η ευγένεια ακούγεται για βρισιά, την οποία δεν είσαι και σίγουρος ότι άκουσες, οπότε απλώς χαμογελάς, κοιτάς τα ρούχα σου και επιβεβαιώνεις ότι απέχεις άπειρα από το coolness τους.
Αλλά πώς είναι σήμερα το brit style; Ποιο είναι το aesthetic που επικρατεί στους δρόμους του fashion capital που έχει αναδείξει μερικές από τις πιο επιδραστικές περσόνες όλων των εποχών, αλλά μετά το Brexit βρίσκεται σε συνολική παρακμή; Ήμουν εκεί, έβλεπα, σημείωνα και τώρα ήρθε η ώρα να κάνω το report μου.
Ας ξεκινήσουμε με τα κορίτσια. Ladies first!
Αν περίμενες τα αγγλικά κορίτσια να έχουν εγκαταλείψει το γκοθ και το country στιλ και να έχουν στραφεί σε κάτι πιο μίνιμαλ, ξανασκέψου το. Το κλασικό ίσιο τζιν δεν λέει να πεθάνει, τα UGGs έχουν κάνει comeback (συγγνώμη, τι χρονιά έχουμε;) και το layering συνεχίζει να είναι βασιλιάς. Puffer jackets σε μεγέθη που θυμίζουν sleeping bag, chunky κασκόλ που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε κουβέρτες εκτάκτου ανάγκης και φυσικά η διαχρονική μάρτενς μπότα. Πλέον βέβαια βλέπεις και ορειβατικές μπότες και πολύ Clarks.
Δεν είναι ότι φορούν απλά ό,τι βρουν μπροστά τους –είναι ότι έχουν μια μοναδική ικανότητα να το κάνουν να δείχνει cool. Οι αγαπημένες τους αποχρώσεις; Πολύ μαύρο, γκρι, χακί και πινελιές του κόκκινου.
Τα αγόρια τώρα…
Αν το Brit style στις γυναίκες είναι η αδιαφορία-που-δεν-είναι-αδιαφορία, στα αγόρια είναι η περηφάνια της παράδοσης. Το indie boy aesthetic είναι “alive and well”. Shearling coats, Dr. Martens (φυσικά), straight-leg tailored παντελόνια που συνδυάζονται με τσαλακωμένα πουκάμισα και oversized knitwear, ή chelsea boots και καπιτονέ μπουφάν.
Το tweed δεν έφυγε ποτέ, απλά εξελίχθηκε –το βλέπεις σε καπέλα, παλτό και καμιά φορά σε ολόκληρα κοστούμια, ειδικά αν βρεθείς στην Trafalgar square και παρατηρήσεις τους νέους επαγγελματίες που μοιάζουν να έχουν βγει από σειρά του BBC. Και για όσους κινούνται σε πιο alternative μονοπάτια, η grunge αισθητική παραμένει, με φθαρμένα Converse, leather jackets που δείχνουν να έχουν ζήσει περισσότερα από τους ιδιοκτήτες τους.
Το brit style είναι η ικανότητα να συνδυάζεις το παλιό με το καινούργιο, το σοβαρό με το χαλαρό, το casual με το preppy, χωρίς να φαίνεται σαν να προσπάθησες υπερβολικά. Είναι η φιλοσοφία του “έτυχε να το φορέσω αυτό και να δείχνει τέλειο” (ενώ στην πραγματικότητα πέρασες 20 λεπτά μπροστά στον καθρέφτη για να το πετύχεις).
Και αν κάτι κατάλαβα από αυτή την επίσκεψη, είναι ότι όσο και αν αλλάζει η μόδα, το Λονδίνο θα έχει πάντα αυτή τη μαγική ικανότητα να την κάνει να δείχνει effortless. Και αυτό, φίλοι μου, είναι το πραγματικό Brit style.
Υ.Γ. Οι Γαλλίδες; Chic και σέξι με το “je ne sais quoi” και τα διαχρονικά basics τους. Όμως, ας μην κοροϊδευόμαστε. Το στιλ τους είναι σαν το παριζιάνικο μενού -κομψό, αλλά πάντα το ίδιο. Οι Βρετανίδες, από την άλλη, είναι το fashion ισοδύναμο του καλού hangover. Απρόβλεπτες, ατίθασες και πάντα με έναν τρόπο δείχνουν υπέροχες μέσα στο χάος. Εκεί που οι Παριζιάνες γυαλίζουν τις μπαλαρίνες τους, οι Λονδρέζες φοράνε μποτάρες μέχρι το γόνατο ή creepers και βγαίνουν έξω σαν να πρόκειται να κατακτήσουν τον κόσμο. Και μαντέψτε! Το κάνουν.