Η Ανθή Βούλγαρη, σε πρόσφατη συνέντευξή της, μοιράζεται τις εμπειρίες της σχετικά με τις εξωσωματικές γονιμοποιήσεις και την αγωνία που βίωσε πριν αποκτήσει το πρώτο της παιδί.
Αναγνωρίζει την πίεση που νιώθουν οι γυναίκες στην ελληνική κοινωνία να γίνουν μητέρες, ωστόσο τονίζει ότι η ολοκλήρωση της προσωπικότητας δεν εξαρτάται από την απόκτηση παιδιού.
Παρά τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στην υγεία της, αισθάνεται πιο δυνατή και αποφασισμένη να προχωρήσει με το τοκετό σύμφωνα με τις δικές της επιθυμίες και ανάγκες, χωρίς να επηρεάζεται από τις κοινωνικές προσδοκίες.
Διαβάστε αναλυτικά παρακάτω:
Η Ανθή Βούλγαρη λίγο πριν φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί μίλησε στο περιοδικό Vita και στη Μικαέλα Θεοφίλου για την ιδιαίτερη περίοδο της εγκυμοσύνη της, τον σύζυγό της αλλά και την περιπέτεια που βίωσε στο παρελθόν με την υγεία της και την έκανε πιο δυνατή.
Όπως παραδέχεται η ίδια είχε ξεκινήσει διαδικασία εξωσωματικών, με την επιθυμία της να αποκτήσει παιδί να μεγαλώνει διαρκώς. «Είμαι της άποψης ότι δεν ολοκληρώνεσαι ως προσωπικότητα με ένα παιδί», ανέφερε χαρακτηριστικά η Ανθή Βούλγαρη.
Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξης:
Ήταν κάτι που είχες προγραμματίσει;
Ναι. Είχα μπει σε μια διαδικασία με εξωσωματικές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι, όταν η γυναίκα πιάσει τα 38, αρχίζουν και οι σχετικές πιέσεις. Και οι γιατροί σού λένε ότι δεν έχεις περιθώριο και σε πιάνει αυτό το άγχος. Πιστεύω ότι είναι μεγάλος περιορισμός για τη γυναίκα – και φοβερό μπούλινγκ. Αγχώθηκα λοιπόν ότι είμαι 38 και δεν προλαβαίνω. Έτσι, μπήκα σε έναν κύκλο εξωσωματικών.
Είχα κάνει τέσσερις – πέντε και το καλοκαίρι αποφάσισα ότι θα ήταν η τελευταία μου προσπάθεια. Μίλησα με το γιατρό μου και του είπα ότι θα την έκανα μόλις τελείωνα την εκπομπή, για να είμαι σε μια ηρεμία. Ήμουν τόσο απελευθερωμένη και είπα «ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει». Γιατί είμαι της άποψης ότι δεν ολοκληρώνεσαι ως προσωπικότητα με ένα παιδί. Είσαι ήδη ολοκληρωμένη. Εγώ πάντα περίμενα να μην έχω απωθημένα στη ζωή μου και μετά να πάρω την απόφαση να κάνω παιδί, αν προέκυπτε.
Αισθάνεσαι λοιπόν ότι υπάρχει ένα «πρέπει» στην ελληνική κοινωνία τόσο για το να κάνεις παιδί όσο και για το πότε θα το κάνεις;
Φυσικά, και αυτό προκαλεί απίστευτο άγχος. Γιατί πολλές γυναίκες δεν θέλουν να κάνουν παιδί, δεν είναι κατακριτέο. Δεν θέλουν ή δεν μπορούν από ένα σημείο και μετά και έχουν συμβιβαστεί οι ίδιες με αυτό, το έχουν αγκαλιάσει, το έχουν χαϊδέψει όμορφα και έρχεται ο περίγυρος και τους λέει: «Αλήθεια, δεν έχεις παιδί; Μωρέ, τι κρίμα». Υπήρξε μια περίοδος που και εμένα ο κόσμος γύρω μου με έκανε να αισθάνομαι λίγη. Ευτυχώς, δεν διήρκεσε πολύ γιατί το δούλεψα μέσα μου.
Δεν ήμουν λίγη, απλά δεν είχα παιδί. Έχω πέσει σε συγκυρία να «κόβομαι» από παρέες γιατί δεν είχα παιδί, επειδή οι άλλες ήταν μαμάδες και πίστευαν ότι δεν είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Όμως, όταν μια γυναίκα αποκτά παιδί, δεν είναι μόνο μαμά, έχει και άλλους ρόλους. Και αυτούς θέλω να διατηρήσω. Δεν θέλω να πω ποτέ στο παιδί μου ότι θυσιάστηκα για εκείνο. Είναι πολύ βαρύ αυτό για το παιδί.
Ο σύζυγός σου πώς το έμαθε;
Είχε φύγει εκείνη την ώρα, αλλά γύρισε να πάρει κάτι και με βρήκε κοκαλωμένη. Τότε του το είπα.
Πώς νιώθει εκείνος τώρα; Νομίζω ότι ο Κώστας είναι γεννημένος μπαμπάς. Το ήθελε πάρα πολύ, πιο πολύ από εμένα. Αυτός ήταν και ένας λόγος που πήρα την απόφαση να κάνουμε παιδί. Γιατί ξέρω πως ό,τι και να συμβεί μεταξύ μας, θα είναι πάντα ένας καλός μπαμπάς.
Πριν από μερικά χρόνια, μίλησες ανοιχτά για τη σοβαρή επέμβαση στο κεφάλι στην οποία είχες υποβληθεί. Θα επηρεάσει αυτή η παλαιότερη περιπέτεια υγείας τον τοκετό όσον αφορά τη μέθοδο που θα ακολουθήσεις;
Νομίζω, ναι, αλλά αυτό είναι κάτι που θα δούμε τελευταία στιγμή με τον γιατρό μου. Εγώ έχω ξεκαθαρίσει ότι θέλω να κάνουμε ό,τι είναι καλύτερο για την υγεία του παιδιού και τη δική μου. Από εκεί και πέρα, δεν επιτρέπω καθόλου να με επηρεάσουν όλα αυτά τα πιεστικά ερωτήματα που μπαίνουν πάλι από τον περίγυρο – «πώς θα γεννήσεις; Φυσικό τοκετό ή καισαρική;» «θα θηλάσεις ή δεν θα θηλάσεις;» «πόσα κιλά πήρες και πώς θα τα χάσεις;»
Έχω δουλέψει την ενέργειά μου και θα πηγαίνω μέρα μέρα με το ένστικτό μου. Για παράδειγμα, αν νιώσω ότι μπορώ και θέλω, θα θηλάσω. Τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή; Να στήσουμε στον τοίχο τις γυναίκες που δεν θήλασαν; Είναι ντροπή αυτό το πράγμα! Από τη μέρα που γεννιόμαστε, οι γυναίκες μπαίνουμε σε έναν προγραμματισμό για να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Εγώ θα γεννήσω όπως θέλω και όπως μου έχει πει ο γιατρός μου.
Πόσο σε άλλαξε το θέμα με την υγεία σου;
Με έχει βοηθήσει τα βάζω τα πράγματα σε μια άλλη προτεραιότητα και να είμαι θωρακισμένη απέναντι σε ανούσιες κουβέντες.