Η Ανίτα Μπράντ συγκλόνισε τους τηλεθεατές της εκπομπής «Πρωινό» όταν ξέσπασε σε λυγμούς, αναφερόμενη στη δύσκολη εμπειρία του πρόωρου τοκετού του τρίτου της παιδιού. Μιλώντας για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, περιέγραψε πώς η εγκυμοσύνη της φαινόταν καλή μέχρι τη στιγμή που ξύπνησε με πόνους και υποχρεώθηκε να γεννήσει στις 27 εβδομάδες.
Εκφράζοντας τον πόνο και την ενοχή της, παραδέχτηκε ότι κατηγορούσε τον εαυτό της για την κατάσταση του μωρού, το οποίο παρέμεινε στο νοσοκομείο για 2,5 μήνες. Η Ανίτα μοιράστηκε τις συναισθηματικές δυσκολίες που βίωσε, αποκαλύπτοντας ότι η απομάκρυνση από το μωρό της ήταν εξαιρετικά δύσκολη.
Διαβάστε αναλυτικά παρακάτω:
Σε λυγμούς ξέσπασε το πρωί της Δευτέρας 3 Μαρτίου η Ανίτα Μπράντ στον αέρα της εκπομπής «Πρωινό».
Η Ανίτα Μπράντ βρέθηκε μαζί με τον σύζυγό της Χάρη Χριστόπουλο στο πλατό της εκπομπής του ΑΝΤ1, και μέσα σε όλα αναφέρθηκε στο τρίτο τους παιδί που ήρθε στη ζωή πολύ πρόωρα. Η ίδια ξέσπασε σε λυγμούς μιλώντας γι’ αυτή την ιστορία κάνοντας τόσο τον Γιώργο Λιάγκα όσο και τον Χάρη Χριστόπουλο να «λυγίσουν».
«Δεν το περιμέναμε, γιατί η εγκυμοσύνη πήγαινε μια χαρά. Ένα βράδυ ξύπνησα με πόνους και δεν είχα καταλάβει ότι είναι οι πόνοι της γέννας. Πήγαμε για υπέρηχο στις 4 το πρωί, αλλά ουσιαστικά είχε ξεκινήσει η γέννα. Με κράτησαν μέσα δύο εβδομάδες, ώστε να το καθυστερήσουμε όσο γίνεται. Ήμουν 25 εβδομάδων τότε και αναγκαστικά γεννήθηκε στις 27, γιατί δεν πήγαινε άλλο. Το παιδί τώρα είναι καλά και έχει μεγαλώσει», είπε αρχικά η Ανίτα Μπραντ.
Η Ανίτα Μπραντ είπε στη συνέχεια με λυγμούς: «Αφού κάναμε την καισαρική αναγκαστικά για να βγει το μωρό, κατηγορούσα για καιρό τον εαυτό μου και το σώμα μου ότι δεν το κράτησα παραπάνω αυτό το μωρό, ότι εγώ έκανα κάτι λάθος και δεν το προστάτεψα αρκετά.
Στην αρχή μπορούσαμε να βλέπουμε το μωρό μόνο δύο ώρες τη μέρα, έμεινε στο νοσοκομείο για 2,5 μήνες. Την πρώτη φορά που φύγαμε από το νοσοκομείο χωρίς το μωρό ήταν πολύ δύσκολα, ήταν σαν να αφήναμε την ψυχή μας. Έκλαιγα, επί δύο εβδομάδες ήμουν σε τραγική κατάσταση. Κρυβόμουν από τα παιδιά στο σπίτι, δεν ήθελα να με δουν ότι κλαίω».