Στο άρθρο του COUSCOUS, οι οικογένειες των θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη μοιράζονται τις προσωπικές τους αφηγήσεις, αποκαλύπτοντας τις ελπίδες και τα όνειρα των παιδιών τους που χάθηκαν. Οι γονείς περιγράφουν τις τελευταίες στιγμές και τις ανησυχίες των παιδιών τους, που συχνά έδειχναν σημάδια ανησυχίας πριν το μοιραίο δυστύχημα.
Οι ιστορίες τους αναδεικνύουν την απώλεια και τον πόνο που βίωσαν, καθώς και την αδυναμία τους να προχωρήσουν μετά από ένα τέτοιο τραγικό γεγονός. Το άρθρο λειτουργεί ως ένα συγκινητικό αφιέρωμα στη μνήμη των θυμάτων, αναδεικνύοντας τη σημασία της ανθρώπινης ζωής και των όνειρων που δεν πρόλαβαν να εκπληρωθούν.
Διαβάστε αναλυτικά παρακάτω:
Το ημερολόγιο γράφει 28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 23:21. Λίγα λεπτά αργότερα, όλη η Ελλάδα θα μιλάει για ένα από τα τραγικότερα δυστυχήματα στα ελληνικά δεδομένα. Η τραγωδία στα Τέμπη έμελλε να μείνει στην ιστορία καθώς δεκάδες νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Οι επιβάτες που βρέθηκαν στα επόμενα βαγόνια και κατάφεραν να σωθούν περιέγραψαν σκηνές απόλυτου τρόμου.
Οι μαρτυρίες των δικών τους ανθρώπων στο COUSCOUS ανατριχιάζουν…
Μητέρα Αφροδίτης Τσιώμα
«Η Αφροδίτη ήταν ένα παιδί μια αγκαλιά για όλους. Είχε μόνο αγάπη και δικαιοσύνη για όλους. Η ζωή χωρίς την Αφροδίτη δεν είναι ζωή. Ήταν 22 ετών, είχε τελειώσει αισθητική και δούλευε κοντά σε έναν πλαστικό χειρουργό. Έκανε διάφορες θεραπείες περιποίησης. Το έψαχνε πολύ και για πιο εναλλακτικές θεραπείες. Ήθελε να μάθει την δουλειά πολύ καλά πλάι στον γιατρό και είχαμε όνειρο κάποια στιγμή μαζί να ανοίγαμε έναν δικό μας χώρο, να είμαι και εγώ δίπλα της. Από μικρή είχε ταλέντο στην ρυθμική. Συνέχισε να ασχολείται με αυτό παράλληλα με την δουλειά της.
Εκείνο το τριήμερο είχε κανονίσει μαζί με την Ερέττα Μόλχο και τον Άγγελο, το αγόρι της να πάνε στην Αθήνα. Η Αφροδίτη θα παρακολουθούσε ένα σεμινάριο.
Έχω επιλέξει να μην εργάζομαι. Δεν θέλω να βρίσκομαι μέσα στην κοινωνία. Δεν μπορώ να λειτουργήσω. Είμαι στο σπίτι και στο μνήμα της Αφροδίτης. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσω το επάγγελμα μου, για εμένα τελείωσαν όλα. Δύσκολα βιοπορίζομαι, οι υποχρεώσεις είναι πολλές, αλλά δεν μπορώ να μιλάω με κόσμο και να παίξω σοβαρό ρόλο. Δεν μπορώ να παίξω κανέναν ρόλο. Περιμένω απλώς την ώρα που θα συναντήσω την Αφροδίτη. Κάθε πρωί που ξυπνάω κοιτάζω έξω από το παράθυρο και κάνω εικόνα το πως ερχόταν η Αφροδίτη στο σπίτι από τη δουλειά της. Την κοιτάζω να μπαίνει μέσα.
Τις τελευταίες ημέρες την έβλεπα κάπως αναστατωμένη, κουρασμένη. Ήταν περίεργη. Μια μέρα που γύρισε από την δουλειά και της έβαλα να φάει, γύρισε και μου είπε «μαμά να ξέρεις ο χρόνος ζωής μου θα είναι πολύ μικρός». Το λέω για πρώτη φορά αυτό. «Τι είναι αυτά που λες;», της είπα και μου απάντησε «πώς κάνεις έτσι, δεν είπα ότι θα πεθάνω τώρα». Την επόμενη ημέρα, μου έκανε μια εξομολόγηση του πόσο καλή μαμά είμαι, πως ήμουν πάντα εκεί για εκείνη, ότι «και εμένα και την αδελφή μου μας άφησες να επιλέξουμε αυτά που θέλαμε, δεν μας πίεσες». Της είπα «παιδί μου τι έπαθες;». Δεν το είχε ξανακάνει αυτό. Είχε μια αναστάτωση μέσα της και εκείνη και ο σύντροφος της που σκοτώθηκε και αυτός στο ίδιο τρένο. Μέσα από συζητήσεις που έχω κάνει με γονείς άλλου παιδιού, μού λένε και εκείνοι ότι αισθάνονταν κάπως περίεργα και το δικό τους παιδί το τελευταίο διάστημα».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πατέρας Αναστασίας Παπαγγελή
«Η Αναστασία ήταν 18 ετών. Σπούδαζε στο τμήμα του Γεωπονικού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Ήταν στο 1ο έτος είχε άλλα τέσσερα για να τελειώσει. Ήθελε να ασχοληθεί με την γεννετική των φυτών, την μοριακή βιολογία των σπόρων και των φυτών. Ήθελε να τελειώσει με την σχολή της και μετά θα έβλεπε που θα εργαζόταν και τι ακριβώς θα έκανε. Μιλούσε αγγλικά, γερμανικά. Της άρεσε πολύ ταξιδεύει. Είχε πάει και με το σχολείο της σε διάφορες χώρες, στην Ολλανδία, την Ελβετία, την Γαλλία. Της άρεσε πολύ η Ολλανδία και μάς έλεγε ότι θέλει να πάει να ζήσει εκεί. Ονειρευόταν τη ζωή της σε μια χώρα σαν την Ολλανδία. Ζούσε την ζωή της ευτυχισμένη. Πήγαινε το γυμναστήριο της, έκανε εκδρομές, έβγαινε με τους φίλους της, έκανε βόλτες με το ποδήλατο της. Ένα παιδί γεμάτο όνειρα και αισιοδοξία».
Ένα πολύ καλό παιδί και χαμογελαστό. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της βλέπω ότι σε όλες χαμογελάει.
Το τελευταίο διάστημα μάς έλεγε κάτι παράξενα. Από τα Χριστούγεννα και μετά είχε αλλάξει ο χαρακτήρας της, δεν ξέρω γιατί. Ήταν ένα άλλο παιδί. Ήταν στεναχωρημένη, προβληματισμένη. Μήπως διαισθανόταν κάτι και δεν μπορούσε να το εξηγήσει ούτε η ίδια; Πάντοτε γυρνούσε από τις βόλτες της χαρούμενη, μάς εξιστορούσε καταστάσεις, τι έκανε, τι έφαγε…Το τελευταίο διάστημα έμπαινε στο σπίτι, της λέγαμε «τι έγινε πως πέρασες;», «καλά», μάς απαντούσε ξερά και έμπαινε στο δωμάτιο της. Δεν μας εξήγησε ποτέ γιατί ήταν έτσι.
Επίσης τότε στο τριήμερο που είχε έρθει να μας δει είχε μια συζήτηση με την μικρή της αδερφή που της έλεγε ότι εγώ επειδή είμαι μικρότερη θα γεράσω πολύ πιο μετά από εσάς και γύρισε η Αναστασία και της είπε «αυτό δεν το ξέρεις, ποιος θα γεράσει πρώτος θα δείξει». Εκείνη την ημέρα πάλι για πρώτη φορά μου είπε «θα έρθω στο ιατρείο μαζί σου». Με είδε να ετοιμάζομαι και μου το ζήτησε. Της λέω «πώς και έτσι; ». Ε μου λέει «να σου κάνω παρέα» και ήρθε. Εγώ όλο το τριήμερο της Αποκριάς είχα μια αναστάτωση. Με έπαιρναν φίλοι να βγούμε, εγώ δεν κουνήθηκα από το σπίτι. Η Αναστασία είχε πάει Πάτρα για το καρναβάλι. Την έπαιρνα τηλέφωνα από το άγχος μου και μου έλεγε, «μπαμπά κάνουμε αυτό, μπαμπά μόλις γυρίσαμε». Την έπαιρνα με διάφορες προθέσεις μήπως θέλει λεφτά, μήπως κάτι άλλο. Ακόμη και τότε ήταν φιδωλή στα λόγια της. Δεν έλεγε τίποτα, είχε αλλάξει».
Πατέρας Ελισάβετ Χατζηβασιλείου
«Όνειρο της Ελισάβετ ήταν να κατακτήσει τον κόσμο μέσα από το τραγούδι. Σπούδαζε λυρικό τραγούδι. Είχε κάνει εκατοντάδες ώρες μαθημάτων . Πριν συμβεί το μοιραίο την είχαν πάρει στην όπερα του Βερολίνου το καλοκαίρι να πάει εκεί με υποτροφία. Όλα αυτά πλέον γειά σας…Εμείς την περιμέναμε τότε να το γιορτάσουμε γιατί της το είχαν ανακοινώσει εκείνη την εβδομάδα. Την περιμέναμε λοιπόν με μια σαμπάνια να της δώσουμε συγχαρητήρια ότι την πήραν στο Βερολίνο. Έμεινε και η σαμπάνια και το Βερολίνο και όλα. Η Γερμανία είναι το όνειρο κάθε λυρικού. Εκεί η αγορά είναι πολύ μεγάλη. Ήταν ένα βήμα για να μπει σε μια μεγάλη σκηνή που είναι αυτή της Γερμανίας.
Κυνηγούσε πολύ το όνειρο της και είχε μια τρομερή ευκαιρία να πάει εκεί. Όλα αυτά όμως τελείωσαν. Πριν φύγει είχε κλείσει στην Λυρική σκηνή να πάει με τον μαέστρο της να κάνει μια μαγνητοσκόπηση της δουλειάς της, να πει 3, 4 κομμάτια. Από μικρό παιδί μας είχε ξεκαθαρίσει ή μουσική ή τίποτα. Πολύς κόπος, δουλειά και ατελείωτες ώρες σε αυτό. Κάθε απόγευμα που σουρουπώνει και ανάβουν τα φώτα στο μνήμα της είναι μια παράσταση. Έτσι το βλέπω. Η Ελισάβετ ζούσε για το χειροκρότημα, για την σκηνή, για την αυλαία. Το όνειρο της ήταν αυτό, να είναι πάνω σε μια σκηνή, με τα φώτα πάνω της. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά, ήθελε παιδιά αλλά ήταν δύσκολο με το επάγγελμα που έκανε. Μιλούσε 2-3 γλώσσες με πτυχία. Έξυπνο πλάσμα».
Σύντροφος Ιφιγένειας Μήτσκα
«Η Ιφιγένεια μόλις είχε τελειώσει την σχολή της. Σπούδαζε τουριστικά στην Ρόδο. Ήμασταν μαζί 2 χρόνια. Ζούσαμε στα Γιαννιτσά και προσωρινά μέχρι να έπαιρνε το πτυχίο της εργαζόταν σε ένα μαγαζί με ρούχα. Μελλοντικά ήθελε να φύγει από εκεί να πάει σε κάποια μεγάλη πόλη και να ασχοληθεί με το αντικείμενο της, ίσως σε κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο. Εκείνο που είχε βάλει ως άμεσο στόχο είναι να μάθει ρωσικά για να τα χρησιμοποιεί στην δουλειά της. Ήθελε πολύ να μάθει την γλώσσα αυτή και μόλις είχε ξεκινήσει τα μαθήματα. Κοίταγε δηλαδή πώς θα εξελιχθεί στον τομέα των τουριστικών. Μας απασχολούσε το μέλλον μας από την άποψη του πού θα μείνουμε, πώς θα το οργανώσουμε γιατί εγώ είχα μια σταθερή δουλειά στα Γιαννιτσά ενώ για το αντικείμενο της δεν υπήρχε μέλλον εκεί. Εγώ θα έβλεπα την ζωή μας μαζί και πιο σοβαρά στο μέλλον. Θα ήθελα να παντρευόμασταν με τα χρόνια. Δεν το είχαμε συζητήσει ποτέ αλλά εγώ στο μυαλό μου έτσι το είχα.
Ταξιδεύαμε μαζί το μοιραίο βράδυ. Ήταν πολύ ανέμελη και ευτυχισμένη. Ήταν ενθουσιασμένη που ταξίδευε με τρένο. Ήταν πρώτη φορά για εκείνη, μου έλεγε «α, τι ωραίο το τρένο ». Την είχα στην αγκαλιά μου και βλέπαμε μία σειρά και είχε συγκινηθεί».
Πατέρας Ντένις Ρούτσι
«Είναι δύσκολο να θυμάσαι τα λόγια του παιδιού σου. Πηγαίνουμε για φαγητό σε μέρη που του άρεσαν και είναι σαν να είναι εκεί μαζί μας. Από το τρένο μια τσάντα του βρήκαμε και την κουβαλάμε παντού μαζί. Ένα σακίδιο πλάτης. Είτε πάμε κάποιο ταξίδι είτε βγαίνουμε έξω αυτό το σακίδιο είναι πάντα μαζί μας και το τοποθετούμε σε μια καρέκλα όπως ακριβώς θα καθόταν ο Ντένις σε αυτή. Ήταν υπεύθυνος – διακινητής αποθήκης σε μεγάλη εταιρία και όλο ήθελε κάτι να κάνει για να το εξελίξει. Πολύ έξυπνο παιδί και ταλαντούχο. Το μυαλό του έκοβε. Είχε πολλά όνειρα. Είχε σκοπό να πάει μπροστά. Έκανε και σεμινάρια για να προχωρήσει τμήμα στην δουλειά του. Ήθελε να κάνει πολλές δουλειές ταυτόχρονα για να προχωρήσει συντομότερα.
Είχε πάει και στην Αγγλία για 1,5 χρόνο και έμαθε και εκεί πολλά τα οποία γυρνώντας στην Ελλάδα θα τα εφάρμοζε αλλά δεν πρόλαβε. Τα Σαββατοκύριακα δούλευε και ως φωτογράφος σε γάμους και βαφτίσεις. Μας είχε εκφράσει και την επιθυμία του να κάνει δική του οικογένεια επειδή μεγάλωσε μέσα σε έναν πολύ δεμένο οικογενειακό δεσμό. Είχε σοβαρό δεσμό με μια κοπέλα και συγκατοικούσαν. Έβλεπε και εμένα και την μητέρα του που είμαστε πολύ αγαπημένοι και χρόνια μαζί και έλεγε τι ωραίο πράγμα, μακάρι και εγώ να κάνω μια τέτοια οικογένεια. «Θα κάνεις βρε παιδί μου», του έλεγα, «είσαι μικρός ακόμη». Πού να ήξερα…Είμαστε πολύ χάλια. Έχουμε πολύ θυμό μέσα μας. Μας ρίχνουν λάσπη στα μάτια μας».